از كلام هر كسي حالت وي ظاهر مي شود. اگر صفاي باطن دارد، كلام او تنها ذكر الهي و هدايت مردم و نقل حديث و نشر مسائل علمي است و اگر كلام او لغو است، دليلِ قساوت قلب وي مي باشد و به همين ترتيب در مورد علم و جهل نيز چنين است[1].

امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد:

«الكلام اظهار ما في قلب المرء من الصّفاء و الكدر، و العلم و الجهل[2]‏» «گويايي و تكلم ظاهر مي كند هرچه در باطن متکلم از صفا و كدورت، علم و جهل است».

در حقیقت بعد اجتماعي انسان ها ايجاب مي كند با يكديگر دائماً در ارتباط باشند و در اين میان ارتباط كلامي‌، سهم به سزايي در گرم بودن كانون خانواده، تربيت كودكان و مراودات اجتماعي و نحوه برخورد مردم در اجتماع دارد.

اين امردر روابط كلامي همسران نمود بيشتري دارد،چراكه در محيط خانواده معمولا افراد ساعات زيادتري را در كنار هم هستند؛ بنابراين ارتباط كلامي میان آن ها بيشتر است و همسران صفا و كدورت هاي قلبي خود را بيشتر ابراز مي كنند. بنابراين، اگر انسان صفاي باطن داشته باشد، در کلام وي اثر مي گذارد و لغو و هجو نمی گویدو آن چه براي شنيدن مفيد است بیان می‌کند.‏

امام صادق(علیه‌السلام)فرمود

;"رحِمَ‏ اللَّهُ‏ عَبْداً أَحْسَنَ‏ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ زَوْجَتِهِ"[3]

رحمت خدا بر بنده ای که نیکوترین گزینه را در روابط بین خود و همسرش برگزیده است.

- [1]زين الدين بن على، شهيد ثانى، شرح مصباح الشريعة، ترجمه عبد الرزاق گيلانى، انتشارات پيام حق، تهران، 1377 ش، ، ص296.
2- محمد باقر مجلسى، بحار الأنوار، بيروت: دار إحياء التراث العربي،چ دوم، 1403 ق،ج68،ص 285
[3] - محمد بن على ابن بابويه، من لا يحضره الفقيه – قم: چاپ،دوم، 1413 ق. ج3، ص443