توانایی برقراری ارتباط مناسب موجب می شود اطلاعات و پیام ها و علوم مختلف میان افراد در قرون متفاوت انتقال یابد و چه بسا وحی الهی و علوم پیامبران از همین طریق به انسانها منتقل شده است .

در این رابطه نویسنده کتاب (شرح مصباح الشریعه ) می نویسد:

شرافت مرتبه کلام از اینجا ظاهر می شود که به وسیله کلام مخزونات علم الهی به انبیای او می رسد و از ایشان به امتهای ایشان انتقال می یابد و از همین روی ثابت می شود کلام، برترین وسیله ها و لطیف ترین عبادتهاست ولی از سوی دیگر، به خاطر ملامت بر نفس سخت ترین معاصی است .

ملامت دنیوی ، مثل آن است که کسی در حضور جمعی حرف بزند که شنوندگان او را مسخره کنند و سبک شود و این خفت و ناراحتی از زمان گفتن تا پایان عمر، مستمر است که هرگاه به خاطر می آورد متاثر می شود و خود را ملامت می کند و ناراحتی کلام و اثر آن از ناراحتی کارهای دیگر زودتر به متکلم می رسد.

چرا که ناراحتی معاصی دیگر به حسب ظاهر منحصر به آخرت است ولی رنج و ناراحتی کلام هم در دنیاست و هم در آخرت(شهید ثانی، 1377،ص 297-299)