بیستم آذرماه، یادآور شهادت عالم مبارز و پرهیزکار، حضرت آیةاللّه سید عبدالحسین دستغیب قدس سره در سال 1360 است که به دست منافقین کوردل صورت گرفت. عالم بزرگواری که امام خمینی(ره) از او تعبیر به معلم اخلاق، مهذب نفوس و متعهد به اسلام و جمهوری اسلامی کردند و رهبر معظم انقلاب درباره ایشان گفتند: شهید دستغیب از نخستین کسانی بود که پرچم تبلیغ انقلاب اسلامی را در سخت ترین شرایط در استان فارس برافراشت.

زندگینامه حضرت آیت الله دستغیب(ره)
حضرت آیت الله سید عبدالحسین دستغیب(ره)، دومین شهید محراب انقلاب اسلامی و ازخاندان اصیل و روحانی هشتصد ساله شیراز می باشد و با سی واسطه نسبت ایشان به حضرت سجاد علیه السلام می رسد.

تحصیلات مقدماتی را نزد اساتید مشهور آنزمان همچون ملا احمد دارابی و آیت الله میرزا علی اکبر ارسنجانی بپایان آورد و نزد اساتید بزرگ نجف اشرف مانند شیخ محمدکاظم شیرازی و ضیاء الدین عراقی و سید ابوالحسن اصفهانی بپایان آورد و به درجه اجتهاد نائل گردید.

آیت الله دستغیب(ره) مسجد جامع عتیق شیراز را که خرابه ای بیش نبود مرمت کرد و دراین کار مأمونین را بخدمت و حتی خود در این خدمات شرکت می کرد تا این بنا که سابقه هزارساله دارد دوباره آباد شد و وی تا مرز شهادت دراین مجلس نه تنها نماز جماعت داشت بلکه درتمام شبها به وعظ و اندرز مردم می پرداخت حتی زمانیکه از ناحیه طاغوت منبر رفتن او ممنوع بود بعد از نماز عشا روی برطرف مامونین می کرد و مطالبی آموزنده می فرمود. وی با پیروی انقلاب به امام جمعه شیراز منصوب شد وسپس به نمایندگی مجلس خبرگان ازطرف مردم شیراز منصوب گردید و در تصویب و تدوین قانون اسلامی جمهوری اسلامی و تصویب اصل ولایت فقیه نقش بسزایی داشت.

در روز جمعه 20 آذر ماه 1360 هنگام عزیمت برای اقامه نماز جمعه به همراه نوه خود شهید محمد تقی دستغیب و هشت نفر از یاران با وفا بشهادت رسید.

مرقد ایشان در حرم مطهر سید میرمحمد بن موسی بن الکاظم می باشد که مورد توجه و زیارتگاه مردم شیراز است. (برگرفته از پایگاه اینترنتی حضرت شاهچراغ علیه السلام)

سیره اخلاقی
درباره ی جلسات وعظ و سخنرانی آیت الله شهید دستغیب گفته شده است:

«… همه از سخنان ایشان به قسمی منقلب می شدند که گاهی از همان آغاز صحبت گریه می کردند. چه بسیار جوان هایی که دیندار، متهجد و هدایت شدند و چه پیرها که از گذشته های خود تائب گردیدند.

چه سحر بیانی داشت که این طور دگرگون می ساخت، نه! سحر بیان نبود؛ بلکه آن روح صاف و ملکوتی بود که از لا به لای سخنانش جان می بخشید.

برخی از جوان ها پس از بیرون آمدن از مجلس اخلاقش، در کوچه ها تلو تلو می خوردند؛ یعنی، تعادلشان را چون مست ها از دست می دادند، اما مست یاد خدا و عشق به الله بودند.» هم چنین درباره ی این عارف زنده یاد گفته اند: «… نفس گرمش چنان حال آور بود که گاهی برخی افراد، از سخنانش به حال عشوه می افتادند و برخی ناز پروردگان از ترس این که سخنان آتشین ایشان، جرقه ای به خرمن خیالات واهی شان بیفتد، به مجلس ایشان حاضر نمی شدند…

آری شهید دستغیب نمودار اخلاص، مجسمه ی تقوا و فضیلت و مظهر زهد و عبادت بود… حق مطلب آن است که «استعاذه ی حقیقی داشت و خودش را ساخته بود… با ریاضت های طولانی و شرعی با شیطان جنگید و پیروز شد. از این رو سخنان ایشان، این چنین بر دل ها می نشست، چون از دلی صاف و بی غبار برمی آید و این گونه راه تهذیب نفس و تحصیل اخلاق فاضله را می آموزد.» (مبلغان - شماره 4)

سیره تبلیغی
شهید دستغیب رحمه الله در شب های احیای ماه مبارک رمضان، بر فراز منبر دعای «ابو حمزه می خواند. آه که زمین و سقف با هم می لرزید! آن وقت که او از سوز دل و از زبان حضرت سجاد علیه السلام می گفت: «ابکی لخروج نفسی…». نفسش به شماره می افتاد. آن جا که درباره ی قیامت باز هم از دعای ابو حمزه می خواند: «وجوه یومئذ مسفرة…» آن وقت چند دقیقه مکث می کرد، قلب ها شکسته و اشک ها روان و دست ها را به آسمان بلند می کرد و با منتهای امید و با خاطری آسوده، نفس طولانی می کشید و ادامه می داد:

«سیدی علیک معولی و معتمدی و رجائی…».

درباره ی خطبه های نماز جمعه ایشان آمده است: در خطبه ی نخست، در هر خطبه اش آیه یا آیاتی را عنوان می کرد، مردم را از گناه می ترسانید و از عذاب الهی و سخطش برحذر می داشت و به خدا آشنایشان می ساخت….

بخش های معنوی خطبه را با آیاتی که عنوان می کرد، درباره ی معارف، مواعظ و سفارش به تقوا بود.

از معارف سعی می کرد مردم را با خدا آشنا سازد.

تذکرات مسائل روز، او را از ارشاد مردم و آشنا ساختنشان به معنویات باز نمی داشت. می کوشید با اسم، فعل و صفت خداوند آشنا شوند.

در بخش مواعظ می کوشید آنان را از عقبات بعد از مرگ بر حذر دارد; از قهر و سخط الهی بیندیشند و از گذشته ها پشیمان و تصمیم بر تدارک در آتیه داشته باشند.

در بخش تقوا - که اهم آن انجام واجبات و ترک محرمات بود - نهایت اهتمام را در تشویق مردم به کار می بست و در کمتر خطبه ای است که از مردم نخواهد، واجبی از آنان فوت نشود و حرامی از آنان سرنزند» (مبلغان - شماره 5)

شمیم شهادت
یکی از ارادتمندان حضرت آیت اللّه انصاری می گوید: به اتفاق آیت اللّه دستغیب و آیت اللّه نجابت، به همدان خدمت آیت اللّه انصاری رفتیم. در یکی از روزها که خدمت آن عالم ربانی نشسته بودیم، شهید دستغیب از آیت اللّه انصاری درخواست نمود که او را در رسیدن به مقام فنا یاری کند و در این موضوع، اصرار فراوان داشت.

بعد، آیت اللّه دستغیب جهت کاری از اطاق بیرون رفتند؛ آیت اللّه انصاری به ما رو کرد و فرمود: این سید برای رسیدن به مقام فنا خیلی اصرار می کند، ولی نمی داند که مقام فنای او باعث شهادت و کشته شدنش به وسیله دشمنان اسلام می شود.

از آیت اللّه نجابت نیز نقل شده: من خودم حاضر بودم که آیت اللّه انصاری صریحاً خبر از به شهادت رسیدن آیت اللّه دستغیب را دادند. (افق حوزه - شماره 307)

آن پیر روشن ضمیر، در روز جمعه، 20 آذر 1360، مصادف با 13 صفر 1402، درحالی که برای اقامه نماز جمعه راهی مصلی بود، بر اثر انفجار بمب توسط منافقی کوردل، به شهادت رسید و پیکر پاکش که روزه های بسیار آن را نحیف کرده بود، پاره پاره گردید، ولی«یاد این شهید، در دل عاشقان فضیلت و ملت وفادار ایران، زنده است. مسجد و محراب و منبر شیراز، نغمه ملکوتی این شهید راه اسلام را از یاد نمی برند و درس های انسان ساز ایشان که در قلب انسان های متعهد، غوغا برپا می کرد، جاویدان است».(صحیفه امام، ج 15، ص 463).

آثار ماندگار
1- شرح کفایة الأصول آخوند خراسانی؛ 2- تقریرات درس فقه و اصول آیت الله العظمی، شیخ محمدکاظم شیرازی؛ 3- داستان های شگفت؛ 4- رساله توضیح المسائل؛ 5- شرح فوائد الأصول شیخ انصاری؛ 6- استعاذه؛ 7- قلب سلیم؛ 8- زندگانی صدیقه کبری، فاطمه زهرا؛ 9- سید الشهداء؛ 10- گنجینه ای از قرآن؛ 11- گناهان کبیره؛ 12- آدابی از قرآن؛ 13- سرای دیگر؛ 14- معارفی از قرآن؛ 15- رازگویی و قرآن؛ 16- قلب قرآن؛ 17- حقایقی از قرآن؛ 18- معراج؛ 19- قیامت و قرآن؛ 20- بهشت جاویدان؛ 21- فاتحة الکتاب؛ 22- صلوة الخاشعین؛ 23- بندگی راز آفرینش؛ 24- ایمان.

hawzah.net