کلینی روایت کرده است: داوود بن قاسم جعفری گفت:به ابو جعفر دوم امام جواد علیه السلام عرض کردم: فدایت شوم!صمد چیست؟ فرمود: آقا و سروری که در هر چیزی چه کم و چه زیاد، او(در واقع) قصد و مورد توجه واقع می­شود.

(کافی1:123ح1) برگرفته از کتاب فرهنگ جامع سخنان امام جواد علیه السلام، ترجمه مسلم صاحبی

   یکی از صفاتی که در باره­ی خداوند مورد بحث قرار می­گیرد صمد است. صمد لغتآ به معنای پر است،

امام هفتم علیه السلام می­فرمایند:صمد به چیزی گفته می­شود که جوف آن خالی نباشد.

هر چیزی که مورد توجه قرار می­گیرد، اگر مادی باشد قطعا داخل و خارجی دارد، پس این موجود محدود است و نیازمند و موجود نیازمند نمی­تواند منشأ ظهور و وجود قرار بگیرد. اما اگر موجود مجرد باشد منظور از جوف نه درون ظاهری بلکه نیاز ذاتی است که این موجود مجرد به مبدأ وجودی خود دارد. پس از نگاه فلسفی صمد یعنی موجودی که اصل ذاتش وجود است و در موجود بودن نیاز به چیزی ندارد و همه چیز به او نیازمندند. برای مثال اگر رابطه­ی موج و دریا را با هم مقایسه کنیم، موج نیاز به دریا دارد و اصلا اگر دریا نباشد موجی هم وجود نخواهد داشت اما دریا برای بودن نیازی به موج ندارد دریا نسبت به موج علت است، مبدأ است پر است، بی نیاز است. شاید اینگونه بتوان گفت که صمد یعنی همه جانبه بودن نسبت به تمام نیازهای زیر مجموعه و تجلیاتش.صمد یعنی اصل و ریشه، پس اگر صفتی کمالی و دارایی را موجود مخلوق دارد، خداوند نداشته باشد؛جای سؤال است که این مخلوق این صفت را از کجا آورده است؟باید موجود صمد پر از همه­ی دارائی­ها و کمالات باشد تا بتواند منشأ و منبع وجودی برای مخلوقات باشد.