Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

amily: "B Zar";” lang="FA">هنگامي كه حاج همت با خانم و بچه هايش از اسلام آباد غرب به شهرضا برگشته بودند و بعد از كمي استراحت وقتي سر حرف باز شد، رو به او كردم و گفتم: «ننه، ابراهيم! بيا اينجا، يه خونه بگير و زن و بچه ات را از آوارگي نجات بده تا كي اين طرف و آن طرف، يك روز انديمشك، يك روز اهواز، يك روز دزفول، يك روز كرمانشاه. حالا هم اسلام آباد…!»

لبخندي زد و جواب داد: «فعلا كه جنگ است. تا ببينم بعد چه مي شه.»

به او گفتم: خوب جنگ باشه، تو هم زن داري، بچه داري، بيا و مثل همه يك زندگي داشته باش. باز هم خنديد و گفت: «ما خونه داريم، اين طوري هم نيس!»

گفتم: ننه جان خونه ات پس كو كجاست؟

گفت: «همين جا، تو ماشين. بلند شو، بهت نشون بدم.»

وقتي مرا كنار ماشين برد. در صندوق عقب را باز كرد. صندوق مقداري ظرف، دو سه تا پتوي سربازي، چند تكه لباس و كمي ماست چكيده و نان خشك محلي گذاشته بود. سپس رو به من كرد و گفت: «اينم خونه و زندگي ما.»

سرم را تكان دادم و پرسيدم: «ننه! جنگ كي تموم ميشه؟»

در حالي كه صندوق عقب ماشين را مي بست، آهي كشيد و گفت: «نترس ننه، ما زودتر از جنگ تموم مي شيم» سكوت كردم و او حرفش را ادامه داد: «ما دنيا را به دنيا دارها واگذار كرديم و تا موقعي كه جنگ هست، همين جوري زندگي مي كنيم، زن و بچه هام كه راضي هستن، الان وقت آن نيست كه به فكر دنيا و آسوده زندگي كردن باشيم.»

«خاطره اي از مادر شهيد حاج ابراهيم همت»