حال چگونه می­توان با این فشارهای عصبی که ایجاد شده است نوع مشکل را تشخیص داد، آیا راهی وجود دارد که وقتی انسان در اوج عصبانیت،غم، خستگی، بی­پولی و احساس دردناکی که: کسی مرا دوست ندارد و کسی به من احترام نمی­گذارد؛ گرفتار شده است، بتواند نوع مشکل خود را تشخیص دهد؟

جواب مثبت است، ابتدا اجازه می­دهیم که احساس­ها بروز کنند و نباید ظهور غلیان­های درونی خود را پنهان کرد،البته بروز این احساسات نباید بیش از حد و افراطی باشد تا زندگی عادی تحت تأثیر قرار نگیرد، بعد از کمی آرام شدن باید اقدام به نوشتن هر آنچه در دل دارد بکند باید بنویسد و بنویسد و بنویسد آنقدر بنویسد تا دیگر در دلش هیچی باقی نماند، بعد از خالی شدن ذهن و انتقال آن به کاغذ و ایجاد احساس سبکی، حال وارد مرحله بعدی می­شود که خواندن مکرر نوشته­ ها می­باشد، باید آنقدر نوشته­ هایش را بخواند تا این قدرت را پیدا کند که به نوشته­ هایش بخندد، از این که این همه مشغول یک چیز است خسته شود.

( این توضیح خیلی لازم و ضروری است که وقتی مطالب گذشته در ذهن بماند مطالب قدیمی با مطالب جدید مخلوط می­شود و ذهن انسان ناخودآگاه به نتایجی می­رسد که در اکثر مواقع واقعیت ندارد و از توهم سرچشمه می­گیرد، و این خود احساس ناکامی و شکست را به انسان منتقل می­کند)

وقتی این سرخوشی و آرامش و جدا شدن از مشکل برایش ایجاد شد، توان آن را پیدا می­کند تا از بیرون به عنوان یک ناظر و قاضی مطلب مورد آزارش را بررسی کند و به قضاوت بنشیند؛ کسی که خود دخیل در مسأله نباشد بهتر می­تواند همه جوانب را موشکافی کند پس در این مرحله بهترین دوست انسان کاغذ می­شود، یعنی هر آنچه که او را ناراحت می­کند در یک کاغذ بنویسد، بعد هر آنچه که می­خواهد در کاغذی دیگر بنویسد بعد خواسته­هایش را دسته بندی کند و آن­ها را اولویت­بندی نماید، حال وقت آن رسیده تا سراغ مطلب اصلیمان برویم که پیدا کردن نوع مشکل بود، اکنون قلب آرام گرفته و عقل آزاد است و تحت فشارهای احساس قرار نگرفته پس با فراغ بال مسأله را پردازش می­کند و می­تواند نوع آن را تشخیص دهد.
پیوند ها