یکی از مواردی که باعث می¬شود انسان تسلط بر خود را از دست بدهد و عصبانی شود، توجه کردن به گذشته، آینده و نظر دیگران است. انسان با توجه به گذشته دچار ایکاش¬ها و حسرت می¬شود، که اگر این اتفاق نمی¬افتاد شاید زندگی من طور دیگری می¬شد، این مشکلات حل می¬شد و شاید مسیر زندگی بهتر پیش می¬آمد. توجه به آینده نیز انسان را دچار آرزوهای طولانی می¬گرداند و در بیشتر مواقع آرزوها باعث می¬شود زمان حال و کاری که باید انجام شود از دست برود؛ آرزوها انسان را دچار خیال پردازی می¬کند و باعث می¬شود مسائل را با توهم خوب بودن و یا بد بودن بسنجد، با توهم، نه با واقعیت موجود هر چیز! پس انسان از واقعیت دور می¬شود و این اول فشارهای روحی و ناسازگاری می¬گردد

و اما توجه به دیگران از نظر اینکه نظر دیگران چگونه است؟

آیا من را می¬پذیرند یا نه، من باید از همه بهتر باشم؟

من باید از هر چیزی کامل¬ترین را دارا باشم و… در هر حال در بیشتر مواقع توجه به دیگران و جلب نظر آن¬ها انسان را دچار آشفتگی¬های رفتاری می¬کند! از یکطرف به خواسته¬ها و علایق خود توجه دارد و از طرف دیگر نظر دیگران مهم است! و گهگاه این دو با هم تضاد و یا تناقض پیدا می¬کند و این انسان بی¬نوا است که حیران می-شود و دچار چه کنم چه کنم می¬گردد؛ ترس از نرسیدن به خواسته¬ها و از دست رفتن شرایط باعث غضب و عصبانیت می¬شود.
درمان این موجب از غضب توکل به خداوند و اعتماد به قدرت و حکمت الهی و در حال زندگی کردن است.