اعضاي خانواده كه ركن مهم آن زن و شوهر هستند، گذشته از ضرورت‌هايي كه آن ها را دور هم جمع مي‌كند بايد از پيوندي مقدس و دروني كه همان محبت و احساس علاقه به يكديگر است برخوردار باشند.

. در هنگام ساختن يك بنا، ميان آجرها هرگز علاقه در كار نيست، فقط به حكم ضرورت در كنار هم قرار گرفته‌اند. ولي در كانون خانواده، محبت عنصر اصلي و اساسي براي زندگي به حساب مي‌آيد.

ابراز محبت و مهرباني نسبت به همگان سفارش شده است، اما از آنجا كه حفظ و دوام زندگي زناشويي بر پايه محبت استوار است، در كانون خانواده مورد تأكيد بيشتر واقع شده است.

رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌ فرمود: « لم يرللمتحا بيّن مثل الزّواج»؛[1]

عميق‌ترين محبت‌ها در ميان همسران مي‌رويد.

اسلام به قدري زن و شوهر را به محبت و مهرباني دعوت نموده كه وجود مهر را مايه فزوني ايمان بيان كرده است.

امام صادق(عليه السلام) فرمود: « العَبْد كُلّما ازداد لِلنّسا، حُباً ازدادُ في الايمان فَضْلاً»؛[2]

هرچه محبت همسر در قلب شوهر بيشتر اوج گيرد، فضليت و ارزش ايمانش افزون مي‌گردد.

به اعتقاد فروم « نیاز به ریشه داشتن» و «مربوط بودن» از قطع پیوندهای نخستین ما با طبیعت ناشی می‌شود. به اعتقاد وی ارتباط با دیگران و صمیمت و عشق به اندازه‌ای مهم و ضروری است که سلامت روان بستگی به آن دارد[3].

اساساً زندگي كارآمد بر «عشق» استوار شده است. پس هر دو طرف بايد عاشق و معشوق هم باشند و عشق يك طرفه پايدار نخواهد بود.

همان طور كه امام صادق( عليه السلام) فرمود:« تواصلوا و تبارّوا و تراحموا و تعاطفوا»؛[4]

به يكديگر متصل شويد و پيوند محبت را محكم كنيد و به هم نيكي نماييد و نسبت به هم مهربان و عطوف باشيد.

[1] - سنن ا ابن ماجه ربعي قزويني، ابوعبدالله محمد بن يزيد، سنن ابن ماجه، بي‌جا، ، بي‌تا،ح1847
[2] - محمد بن حسن حر عاملي، وسائل الشيعه، ج20، ص 24؛ شيخ طبرسي، مكارم الاخلاق، ص 197.
-[3] اریک، فروم، جامعه سالم،‌ترجمه اکبر تبریزی، بهجت، 1360، ص 37
[4] - محمدباقر، مجلسي، بحارالانوار، ج51، ص 141؛ محمد بن حسن حرعاملي، وسائل الشيعه، ج 12، ص 216.