مدرسه علمیه حضرت ولی عصر (عج) تهران

به مناسبت درگذشت مرحوم آذر شنوا از همکاران متعهد مدرسه علمیه حضرت ولی عصر (عج)

مجلس یادبودی در روز دوشنبه 96/08/29 از ساعت 14

در مسجد حضرت ولی عصر (عج) واقع در خ آذربایجان، بین آژیده و سلیمانیه برگزار می شود

از دوستان و همکاران گرامی دعوت می شود تا با حضور خود موجبات شادی روح آن مرحوم را فراهم آورید

آیه:
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا* وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا* وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا* یوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا* بِأَنَّ رَبَّک أَوْحَی لَهَا[i]

ترجمه:
هنگامی که زمین با لرزشش به لرزه درآورده شود،* و زمین (بار) گرانبارش را بیرون آورد،* و انسان می گوید: «آن (زمین) را چه شده؟!»،* در آن روز، آن (زمین) خبرهایش را می گوید؛* به خاطر این که پروردگارت بدان وحی (: الهام) کرده است.

نکته ها و اشاره ها:
1.در این آیات به رستاخیز و حوادث وحشتناک آستانه ی آن، مثل لرزیدن زمین، متلاشی شدن کوه ها و در هم ریختن نظام فعلی جهان به نفخ صور اول، یعنی حوادث پایانی جهان کنونی اشاره شده است؛ «1» و در آیات پایانی، به نفخه ی دوم، یعنی آغاز روز رستاخیز و حضور مردم در آن صحنه برای حساب رسی اشاره می شود.

2.مقصود از زلزله ی رستاخیز، لرزش همه ی زمین است که مثل برخی زمین لرزه های معمولی مقطعی و موضعی نیست.

3.منظور از بیرون ریختن بارهای سنگین زمین چیست؟

مفسران قرآن در این مورد چند احتمال داده اند:

الف) منظور بیرون آمدن مواد مذاب درون زمین است که در هنگام آتشفشان مقداری از آن ها و در آستانه ی رستاخیز همه ی آنها به بیرون پرتاب می شوند.

ب) مقصود بیرون ریختن گنج های درون زمین است که مایه ی حسرت دنیاپرستان می شود؛

ج) منظور مردگانی هستند که با زلزله ی رستاخیز، از درون قبرها به خارج پرتاب می شوند.

البته مانعی ندارد که آیه به هر سه معنا اشاره داشته باشد.

4.هنگام حوادث آستانه ی رستاخیز، انسان های (مؤمن و کافر) به سخن می آیند و با تعجب می گویند: زمین را چه شده که این گونه می لرزد و مواد خود را بیرون می ریزد.

آری؛ این زمین که تا دیروز آرام بود، در رستاخیز به نهادِ ناآرامی تبدیل می شود که همه را به وحشت می اندازد.

 چون برآید آفتاب رستخیز برجهند از خاک خوب و زشت، تیز

5.مقصود از سخن گفتن زمین و بیان اخبار آن چیست؟

الف) زمین به فرمان الهی زبان می گشاید و سخن می گوید و اسرار اعمال نیک و بد انسان ها را آشکار می سازد.

ب) آثار اعمال انسان ها بر صفحه ی زمین ظاهر می شود. اگرچه این آثار امروز برای ما محسوس نیست، ولی همانند اثر انگشت انسان که باقی می ماند، آثار صوتی، تصویری و مانند آنها نیز در زمین باقی می مانند و در رستاخیز نمایان می شوند.

6.در احادیث از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت شده که

زمین در مورد تمام کارهای نیک و بد انسان ها گواهی می دهد و حتی روز آن را دقیقاً مشخص می سازد! «1»

و در برخی احادیث از امام علی علیه السلام روایت شده که

در قسمت های مختلف زمین نمازگزارید، زیرا در رستاخیز هر قطعه ی زمین برای کسی که روی آن نماز خوانده گواهی می دهد. «1»

7.در این آیات بیان شده که خدا به زمین وحی می کند که اسرار را آشکار کند و یا بارهای گرانبار خود را بیرون ریزد. مقصود از این وحی، همان الهام تکوینی به زمین است؛ یعنی خدا به زمین اشاره می کند و فرمان می دهد که این کارها را انجام دهد. «2»

آموزه ها و پیام ها:
1.رستاخیز با حوادث دهشتناکی آغاز می شود که انسان ها را به شگفت می آورد! (پس برای آن روز آماده شوید).

2.یکی از گواهان رستاخیز زمین است، که اسرار را آشکار می کند (و از اعمال شما خبر می دهد، پس مراقب اعمال خود باشید).

3.زمین گوش به فرمان وحی خداست.

hawzah.net

علاّمه طباطبایی(ره)، در همه محافل علمی و فرهنگی به عنوان مفسری بزرگ و فیلسوف و حکیمی الهی مطرح است؛ درخشش او در صحنه تفسیر و عرصه حکمت، گرچه سایر ابعاد علمی آن بزرگ را تحت الشعاع قرار داده است، ولی جایگاه علمی او در سایر رشته های معارف اسلامی، چون فقه، اصول، رجال، حدیث و علومی چون جبر، مقابله، هندسه، حساب استدلالی، هیئت قدیم و جدید، فنون ادب فارسی، مباحث تاریخی و اجتماعی، و مبانی و نظریات مکاتب مادی بسیار چشم گیر است.

زندگی نامه علامه طباطبائی (ره)
«علامه سید محمدحسین طباطبایی» در 29 ذوالحجة الحرام سال 1321 (مقارن با سال 1281 شمسی) در شهر تبریز در خیابان مسجد کبود، در منزل شخصی پدرشان حاج سید محمد آقا طباطبایی متولد شدند. مادر ایشان نیز ربابه خانم از فامیل یحیوی تبریز، دختر غلامعلی یحیوی و از اشراف تبریز بودند. چهار یا پنج سال پس از تولد ایشان، خداوند برادری به ایشان عطا می کند که او را محمد حسن نام می نهند و کمی پس از تولد محمد حسن، مادر ایشان فوت می کند. تقریباً پنج سال بعد، پدر ایشان هم فوت می کند. در این زمان دو برادر یکی 9 سال و دیگری پنج ساله بودند.

پس از فوت مادر و پدر یکی از محترمان فامیل، یعنی پدر شهید قاضی طباطبایی که حاج میرزا باقر قاضی نام داشت، کفالت اوضاع مالی و زندگی این دو طفل را به عهده می گیرد. این دو کودک زیر نظر مرحوم حاج میرزا باقر قاضی رشد می کنند و نخست به سبک آن زمان، کتاب هایی چون گلستان، قرآن، نصاب و… را می خوانند و سپس بلافاصله آنها را به مدارس کلاسیک می فرستند که شاید نخستین مدرسه در ایران در تبریز دایر شده بود.

این دو برادر با هم مشغول تحصیل می شوند و پس از کلاس ششم، همزمان با حضور در کلاس هفتم، برای تحصیل جامع المقدمات به مدرسه طالبیه می روند که این قضیه تا سال 1304 طول می کشد. در این مدت آنها کتاب های سطح را خیلی سریع به پایان می رسانند، چون در آن زمان بیش از این در تبریز تدریس نمی شد، برای ادامه تحصیل به نجف اشرف هجرت می کنند.

هیچ ذخیره و میراثی سودمندتر و با ارزش تر از کتاب نیست

24 آبان؛ روز کتاب و کتاب خوانی

کتاب وسیله ای است که دانش بشری به مدد آن از تباه شدن مصون می ماند و به آیندگان منتقل می شود. كتاب محصول تجربه‏ هاي بشري و خلاقيت‏هاي ذهني و آموخته‏ هاي دراز مدت انسان است. سهم كتاب در انتقال دانش‏ها، گاهي به مراتب بيشتر و فراتر از ديگر ابزار آموزشي است.

نامگذاری روز کتاب و کتاب خوانی

در سال 1372 خورشیدی 24  آبان به عنوان روز کتاب و کتاب‌خوانی تعیین شد. این روز، یکی از روزهای هفته کتاب نیز هست. نخستین هفته کتاب جمهوری اسلامی ایران در روزهای چهارم تا دهم دی ماه سال 1372 با پیام رهبر فرزانه انقلاب اسلامی برگزار شد.

در هفته کتاب، در مدارس، مساجد، دانشگاه‌ها، و استان‌های کشور نمایشگاه‌ها و جشن‌های کتاب و سخنرانی در موضوع چاپ و نشرِ کتاب برگزار می‌شود.

روز شنبه 96/08/22پنجمین جلسه سیر مطالعاتی کتب شهید مطهری توسط آقای دکتر هوشنگی در مدرسه علمیه حضرت ولی عصر (عج) برگزار شد.

مباحث این هفته شامل ادامه سلسله مباحث پیرامون شبهات حجاب:

 
در این جلسه مطالبی با عناوین زیر بیان گردید:

-الزامی نبودن حجاب در صدر اسلام -میزان تاثیرگذاری تاریخی
-نظارت های صدر اسلام با شرایط کنونی
-مصالح و مفاسد واقعی اسلام
-حکم اشاعه فحشا
-آشکار شدن گناه دیگران
-تظاهر گناه از سوی فرد
-زمینه سازی گناه برای دیگران
-ترویج گناه
-مفهوم الزام حکومتی

رَبّ أدخلنی مُدخَلَ صِدقٍ وَ أخرِجنی مُخرَجَ صِدقٍ وَ اجعَل لّی مِن لّدُنکَ سُلطاناً نصیراً. مقاله ای که پیش رو دارید، شمّه ای است از معالی و مکارم انسانیت در جنة الطّریق؛ راهی به سوی بهشت که مسافرانش عشق را به دوش می کشند تا عظمت و علو بشریت را به نمایش بگذارند؛ راهی که تجلی قیام شعور و فهم و قیام ایمان و قیام نادیدنی ها و ناشنیدنی هاست؛ راهی که در آن روح و ریحان است، آسمان و زمین است، راهی که مهربانی باران های بهاره حسین(ع) را در وجودمان سبز می کند؛ راهی که رفتن است و رسیدن. همان راهی که اربعین را نشانه رفته است!

از زمان سقوط رژیم استبدادی و سرکوبگر صدام حسین در عراق تاکنون، پدیده زیارت اربعین امام حسین(ع) در کربلای معلی در بیستم صفر هر سال، در حال گسترش سریع ونهاد سازی است. پیاده روی برای زیارت امام حسین(ع) در زمان حاکمیت حزب بعث در عراق (19682003م. ) ممنوع بود و کسانی که از این دستور سرپیچی می کردند، به صورت میدانی از سوی نیروهای مستقر در طول مسیر کشته می شدند. پس از سقوط نظام صدام، این راه پیمایی عظیم به گونه ای از سر گرفته شد که در طول تاریخ نزدیک به ۱۴۰۰ سال گذشته شباهت ندارد. رشد جمعیت شرکت کننده در این راه پیمایی به صورت جهشی بالا می رود و نهادسازی مردمی برای اداره آن نیز به شکل بی سابقه ای در حال رشد است.

عمر و ایمان دو سرمایه الهی و همچون دو کفه یک ترازو به حساب می‌آیند. انسان‌ها با توجه به اینکه در زمان خلق شدنشان از جانب خداوند از قوه عقلانی و سپس اختیار برخوردار شدند؛ اگر خواهان سعادت خود هستند لازم است در طول حیاتی که خالق یکتا به آنها بخشیده است، تمام سعی شان این باشد لحظه به لحظه به وزن ایمان خود در راستای دین مبین اسلام اضافه کنند تا به دنبال آن نیز توانسته باشند شاهد نتیجه سرمایه‌گذاری خود که عمق عمر خویش هست؛ باشند در غیر این صورت صحبت از سرمایه خوری به میان خواهد آمد که در پایان کار، چیز قابل توجهی در این راه دستشان را نخواهد گرفت.
کوشا بودن در عرصه زندگی دینی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و… از زیر مجموعه‌های این سرمایه‌گذاری محسوب می‌شوند.
در این یادداشت قصد دارم به یکی از صفت‌های انسانی که از شاخه اخلاق دینی محسوب شده و در مسیر سرمایه خوری گام بر می‌دارد، بپردازم.

امام صادق عليه‏السلام می‌فرمایند:

اِنَّ مِن اَكبَرِ السِّحرِ النَّميمَةَ يُفَرَّقُ بِها بِينَ المُتَحابَّينِ وَ يُجلَبُ العَداوَةُ عَلَى المُـتَصافِيَينِ وَ يُسفَكُ بِها الدِّماءُ وَ يُهدَمُ بِها الدُّورُ وَ يُكشَفُ بِها السُّتورُ وَ النَّمّامُ اَشَرُّ مَن وَطى‏ءَ عَلَى الرضِ بِقَدَمٍ؛

از بزرگ‏ترين جادو، سخن‏چينى است؛ زيرا با سخن‏چينى، ميان دوستان جدايى مى‏افتد، دوستان يكدل با هم دشمن مى‏شوند، به واسطه آن خون‏ها ريخته مى‏شود، خانه‏ها ويران مى‏گردد و پرده‏ها دريده مى‏شود. سخن‏چين، بدترين كسى است كه روى زمين راه مى‏رود.(بحارالأنوار، ج 63، ص 21، ح 14)

روز چهارشنبه 96/08/17 به مناسبت اربعین سرور و سالار شهیدان آقا اباعبدالله الحسین علیه السلام مراسم عزاداری در مدرسه حضرت ولی عصر (عج) برگزار شد.

به این مناسبت در برنامه صبحگاه بعد از قرائت قرآن، زیارت عاشورا و مداحی توسط خانم فانی تمدن ، سفره پذیرایی آماده شد. همچنین بعد از نماز جماعت ظهر سرکار خانم میرخان به توضیحی پیرامون زیارت اربعین پرداختند سپس روضه آقا اباعبدالله توسط آقای نوش آبادی برگزار گردید.

معناشناسی بخشی از دانش زبان‏شناسی است که از رهگذر آن می‏توان به تحلیل معنای واژه‏ها و جمله‏های یک متن پرداخت و جایگاه دقیق کلمه‏ها و ترکیب‏های آن را با توجّه به نظام معنایی که در آن قرار دارد، به دست آورد. این نوشتار به معناشناسی واژه­ی توبه در قرآن می‏پردازد.

توبه در لغت به معنای بازگشتن و در اصطلاح ندامت و پشیمانی بر اعمال گذشته و تصمیم بر عدم بازگشت به گناه است. این کلمه از الفاظ مشترک بین انسان و خداوند می­باشد. گاه در قرآن کلماتی به کار می‏رود که در ظاهر، اتّحاد معنایی با توبه دارند و می‏توانند به عنوان جانشین توبه مطرح گردند، مانند استغفار، انابه و ندامه، امّا با توجّه به معنای لغوی و اصطلاحی آنان می‏توان متوجّه افتراق و تعدّد معنایی آن­ها گردید. برخی واژگان هم در تضاد با واژه­ی توبه قرار دارند. از جمله؛ اسراف، تکبّر و استکبار؛ که اگر این صفات رذیله در فردی باشند موجب سلب توفیق توبه در انسان خطاکار می‏شوند. در برخی آیات قرآن نیز صفاتی از خداوند هم­چون غفور، ربّ، مجیب، بارئ و ودود آمده که این صفات بر محور جانشینی توبه قرار ندارند امّا همواره با توبه به کار می­روند. هم­چنین کلمه­ی توبه در قرآن کریم 7 مرتبه تکرار و از ریشه­ی آن 87 کلمه استعمال شده و مشتقّات آن 23 کلمه است.

واژگان کلیدی: معناشناسی، توبه، مترادف، متضاد، هم‏نشینی، مشتقّات

حجت‌الاسلام والمسلمین «حسین انصاریان» در آستانه راهپیمایی اربعین حسینی(ع) یادداشتی درباره ارزش و اهمیت اربعین و حرکت عظیم مردم در زیارت حضرت سیدالشهداء(ع) در این روز نوشته و در خبرگزاری تسنیم منتشر شده که متن آن از نظر خوانندگان عزیز می‌گذرد.

امام حسین(ع)، عظیم‌العظمای عالم
نوشته‌ای را درباره حضرت سیدالشهداء از فیلسوف، حکیم و عارف بزرگی خواندم که در این نوشته از آن حضرت به «عظیم‌العظما» تعبیر کرده بود؛ بدین‌ معنا که وجود مبارک حضرت سیدالشهداء در شأنیت و هویت خودش از هرچه انسان و شخصیت بزرگ در این عالم است، بزرگ‌تر و والاتر هست. از زیارت وارث نیز همین معنا استفاده می‌شود و می‌توان تمام ارزش‌های حضرت آدم(ع) و انبیای اولواالعزم را در وجود مبارک امام حسین(ع) مشاهده کرد. همانا ایشان بنده‌ای خاص در درگاه الهی است که نه‌ تنها جایگاه ویژه‌ای در این عالم دارد، بلکه در عالمِ بعد نیز از جایگاه ارزشمندی برخوردار است.
گریه انبیای الهی بر مصائب کربلا
در روایات رسیده از اهل‌بیت(علیهم‌السلام) آمده که جبرئیل امین از همان زمان حضرت آدم(ع) از سوی پروردگار مأموریت یافت که حضرت سیدالشهداء را به حضرت آدم(ع) و همه انبیای الهی بشناساند و ماجرای کربلا را به‌ صورت مختصر برای آنها بازگو کند. امین وحی نیز تمام پیامبران را از این واقعه آگاه کرد و همه آنها بر مصائب این امام مظلوم گریستند.
البته تنها پیامبران الهی بر مصائب جانسوز کربلا نگریستند، بلکه اهل‌بیت(ع) هم در زمان ولادت امام حسین(ع) اشک ریختند و اندوهگین بودند. گریه بر آن حضرت هیچ‌گاه و در گذر زمان رنگ نباخته و کمرنگ نشده است و همواره دل‌های عاشق و مؤمن در رثای او گریه کرده‌ و به سوگ نشسته‌اند. وقایع کربلا و شهادت این امام و یاران ایشان به‌ قدری سخت، غم‌انگیز و جانگداز بوده و هست که به فرموده امام زین‌العابدین، تمام موجودات ارضی و سماوی بعد از جریان عاشورا برای آن حضرت گریستند؛ از همین امر نیز واضح و مبرهن است که گریه بر ایشان و حوادث جانسوز کربلا موضوعیت و قطعیت دارد و لذا از فرمایشات حضرت امام رضا و بعضی از ائمه‌(ع) می‌توان دریافت که گریه بر حضرت واجب است و نه مستحب. روایات بسیار مهمی در این‌باره بیان شده که معتبرترین کتاب‌های ما -شیعه و غیرشیعه- نقل کرده‌اند.