چكيده :

انسان هميشه در تاريخ زندگي وحيات خويش به دنبال يافتن راه نجات و رستگاري از اين دنيا بوده است وفكر او به دنبال پاسخگويي به اين پرسش كه چگونه ميتوان زندگي ايده آلي دراين دنيا داشت تا به رستگاري رسيد .

نقش شناخت درزندگي ، مهم است وهر كس برمبناي نوع معرفت و آگاهي و باورهاي خود زندگي مي كند ، به داوري مي نشيند وعمل مي نمايد . دايره شناخت هم وسيع است ؛ مثل : خودشناسي ، خداشناسي ، نعمت شناسي ، …… و بسياري شناخت هاي ديگر .

انسان ، اين موجود  شگفت انگيز و اسرار آميز ، استعدادهاي گوناگوني دارد كه هر يك از آنها مي تواند به درجات بالايي برسد و اگر مواهب واستعدادها رابشناسد و آنها رابه كار گيرد و در مسير هدف خلقت از آنها بهره مند گردد ، گامي به سوي مقصد برداشته است .

هدف از خلقت انسان يكي ازمسایل بسيار مهم ودقيقي است كه از دريباز مورد توجه انديشمندان بشري بوده است . دليل اين توجه نيز ، نياز انسان ها به خودشناسي است . هر انسان آگاه در زندگي خود وظيفه دارد كه به خودسازي وشكر گذار نعمت هايي باشد كه در اختيار او قرار گرفته ؛ نعمت هايي همچون جسم توانا و روح پاك .

انسان به عنوان جانشين خداوند درزمين وظيفه دارد توانايي هاي خود را پرورش دهد و جسم و روح خويش را در رسيدن به خداي تعالي بخشد . براي رشد تعالي انسان و خودسازي عواملي لازم است تا انسان بداند چه هدفي براي خلقت بوده است .

امام حسين (عليه السلام ) در دعاي عرفه به همه  شگفتي آدمي از جمله مراحل وجودي مادي و هدفي كه در پيش دارد اشاره مي كند تا انسان قدر نعمت وجود را بشناسد وشكر خدا را به جا آورد.

كليد واژه : خلقت ، انسان ، توحيد ، عرفه