پیوند: http://valiasr.whc.ir/

یک چهره عاشورا، زیبایی‌هاست که در مسیر بین مکه تا کربلا و بیشتر در کربلا جلوه کرد و چهره دیگر آن، حوادث بسیار تلخ است که علاوه بر کربلا، در کوفه و شام نیز به ظهور و بروز رسید،

آنجایی که حضرت ابوالفضل(ع) با لب تشنه و در عین حال نگران، وارد شریعه فرات می‌شود. عقل بر این داوری می‌‌کند که اگر آب بنوشد، راه را به خطا نرفته و عقلای عالم او را سرزنش نخواهند کرد، بلکه مورد تحسین واقع خواهد شد که با رفع تشنگی، بیشتر می‌توانست بجنگد و زودتر آب را به خیمه‌ها و بچه‌های تشنه برساند. اما وفاداری و عشق اقتضا کرد که آب ننوشد و زیبایی‌های کربلا در تاریخ به ثبت برسد،

یا اینکه حضرت زینب(س) به هنگام شهادت فرزندانش، به دلیل اینکه شاید امام حسین(ع) خجالت بکشد، از خیمه بیرون نیامد و یا آن هنگام که امام حسین(ع) و یاران اندکش در حالی که از نوک شمشیرها خون می‌چکید و کربلا را وحشت فرا گرفته و نفس‌ها در سینه حبس شده بود، به نماز ایستادند و نماز ظهر عاشورا در تاریخ مفهوم ماندگاری پیدا کرد و یا اتفاقات نادر دیگری همچون شوخی و خوشحالی یاران امام حسین(ع) در شب عاشورا بعد از اطلاع از شهادت خویش و نماز شب حضرت زینب(س) در شب یازدهم، آن هم نشسته، اما با یک دنیا وحشت، اضطراب، غم و ناله افراد پیرامون، یا جواب رد حضرت عباس(ع) به امان‌نامه شمر و ندامت حر و تصمیم قاطع زهیربن قین و تعبیر «احلی من العسل» حضرت قاسم و صدها اتفاق بزرگ و کوچک و کوچک‌های بزرگ که همه اینها حاکی از چهره زیبای عاشورا است.

چهره تلخ و دردناک کربلا را فراوان نوشته‌اند و غالبا گفته‌اند و در حقیقت، موضوع بحث جدی تاریخ بوده است.

به تعبیر امام صادق(ع) که فرموده‌اند: «ان یوم‌الحسین اعظم مصیبه من جمیع الایام». آنجایی که دشمن با همه قساوت قلب در هوای گرم، آب فرات را به تصرف خویش درآورد و امام حسین(ع) و یارانش را از دسترسی به آب محروم کرد، این عمل در چه قاموسی قابل تفسیر است؟! در حالی که حضرت علی(ع) در جنگ صفین، زمانی که آب شرب را تصرف و دسترسی دشمن به آب قطع شده بود، دستور می‌دهد دسترسی آب را برای دشمن میسر سازند، آنجایی که طفل شش ماهه و بسیار نحیف، اما نورانی امام(ع) در دامان پدر مورد حمله بی‌رحمانه دشمن واقع می‌شود، آن هم با تیر سه شعبه که با ویژگی‌هایش، یک انسان بزرگ را از پای درمی‌آورد و یا غارت لباس و هر آنچه با شهدا بود و همچنین تاختن وحشیانه اسب‌ها بر پیکر مقدس شهدای کربلا و یا به آتش کشیدن خیمه‌ها و تنها پناهگاه بچه‌های خردسال و در عین حال وحشت‌زده، تشنه، گرسنه، خسته و غمگین و صدها نمونه از رفتار ددمنشانه دشمن که آن سوی سکه و چهره زشت حادثه کربلاست.

حادثه عاشورا آنچنان تلخ و دردناک بوده است که

امام رضا(ع) فرموده‌اند: «ان یوم‌الحسین اقرح جفوننا و اسیل دموعنا فعلی مثل‌الحسین(ع) فلیبک الباکون…» (امالی صدوق، ص 128)، «عاشورای حسین(ع) پلک‌های ما را مجروح و اشک‌های ما را روان ساخته، بر کسی مانند حسین(ع) باید گریه‌کنندگان گریه کنند…»

همچنین در زیارت حضرت ولی‌عصر(عج) آمده است: «فلاندبنک صباحا و مساء و لابکین لک بدل الدموع دما حسره علیک» «صبح و شام برای تو نوحه‌خوانی می‌کنم و از شدت افسوس، به جای اشک، خون گریه می‌کنم.»

امام سجاد(ع) نیز فرموده است: «انا ابن من بکت علیه ملائکه السماء انا ابن من ناحت علیه الجن فی الارض و الطیر فی‌الهوی.» (بحارالانوار، جلد 45) «من فرزند کسی هستم که فرشتگان آسمان بر او گریستند و جن در زمین و پرندگان در هوا بر او نوحه کردند.»

همچنین امام حسن مجتبی(ع) فرموده‌اند: «لا یوم کیومک یا اباعبدالله» (بحارالانوار، جلد 45) «ای اباعبدا… هیچ روزی (مصیبتی) مانند روز (مصیبت) تو نخواهد بود.»

اینها حاکی از آن است که حادثه عاشورا متفاوت با خیلی از حوادث و اتفاقات تاریخ، حتی نسبت به سایر ائمه معصومین(ع) بوده و چه بسا هیچ بیان و قلمی را توان ترسیم چهره تلخ و سوزناک عاشورا نبوده است.

معارفی از کیهان